Κείμενο της μαθήτριας " Ας σο Φίλυρον"
Με τα ουσιαστικά θάλασσαν, Έλλενοι, ταξίδια, τόπα, ευρίκω επίθετα και εφτάω έναν μικρόν  ιστορίαν αληθενόν.

Σον ξεριζωμόν, όντας εξεσπίτωσαν εμάς οι Τουρκάντ  ΄ς ση πατρίδαν, έντον η χαλαμονή τη Θεού.

Άλλ΄επέθαναν σα στράτας, άλλ΄εχάθαν , άλλ΄εφουρκίγαν ση θάλασσαν ους να φορτών΄εμας άμον πόστα σα καράβα για να έρχουμες αδακές.

Όμως που? Άγνωστον και δύσκολον ταξίδ΄,  ποίος  θα ενέμν ΄ εμας , θα εβγαλν΄εμάς αφκά, ντο θα ίνουμες, ουρανόν και θάλασσαν φουρτουνιασμένον ολόερα και τα τυραννισμένα ψία μουν και η εικόνα τη Παναίας τυλιγμένο σα γουντάχα τη μωρίων κρυμμένον.

Έκετι μαύρα ημέρας, γιατί ας  λέουμε και το τογρίν, αδά πα κι έβραμ΄χουλασίαν και ραχάτ΄ζωήν ας Ελλαδέτας.

Πουλόπον, αέτς εν ο πρόσφυγας, κανείς κι ελέπ΄ν ατ΄με καλόν ομάτ΄ , εθαρείς θα πέρ΄ τεκεινού το βόλεμαν και τα εσιάδας. Τέλος, άλλον καλατζίαν θα εφτάμ΄και για τατά.

Όμως, εμείς οι Πόντιοι, το μιλέτ που λέμες, είμες πολλά αφορισμέν΄. Με το έρθαμ΄, εσκώσαμ΄τα μανίκια , εποίναμ΄την ευκή  ’μουν κι ερχίνεσαμ τη δουλείαν, εγούρεψαμ΄, ορτούρεψαμ΄, γάλα γάλα τα οικοκοινορλούχ  ΄μουν.

Αλλά η καρδίαμ  ματωμένον έν, οι μειζετέρ επέμναν απές΄σο νουν΄εμουν εν οπίς ση πατρίδαν, σο σπίτα ΄μουν σα τόπα ΄μουν, τ΄έμορφα τα γεσίλα, τα ραχία, σ΄αποθαμέντσε ΄μουν και ντο άλλο να θυμούμες, πολλά πολλά.

Και όνταν ατά κρουν σο νούν΄εμουν, μοιρολοούμ΄  μουρδουλιχτά κι η γούλαμ και τ’  ομμάτα μ ‘ γομούνταν.

( Ας σο Φίλυρον )