Η ξενιτιά στην ποντιακή ποίηση
εφτά γιατροί τερούν εμέ κι όσον τη μάνα μ’ κ' είναι .
’Σ σην ξενιτάν αχπάσκουμαι, έλα ας χαιρετίζω
δος μεν ευχήν σ’ με το καλόν οπίσ’ για να γυρίζω.
Έρχομαι μόνος άλλο μην κλαίς τα τγέτα σ’ θα τελείνταν
τα δάκρα ντο έκ’σες για τ’ εμέν’ πολλά καιρόν κανείνταν.
Έλα, γιαβρόπο μ’ μετ’ εμέν’ ’ς σα ξένα θ’ απομένω
ερρώστεσα και ’κ’ επορώ, εσέναν αναμένω.
Ξενητεμένον μου πουλίν, στείλον μ' έναν γράμμαν
να στέκ’νε τα δάκρα μ’ έναν ώραν ας σο κλάμαν.
Ανάθεμάσε, ξενητά, όσον καλόν κι αν είσαι
έφαες το καρδόπον μου και για τ’ εμένα ’κ’ είσαι.
Τη ξενητάς νε το νερόν θολόν και ματωμένον
πη νίφκεται ψυχομαχά, πη πίν’ ατο αποθάνει.
'Σ σην ξενητάν πη αρρωσταίν’ και πονεί το κιφάλ’ν
ατ’ το σάβανον έν’ έτοιμον αφκά ’ς σο μαξιλάρ’ν ατ’.
Παπόρα πάνε κι έρχονταν ’ς σο τσόλ’ την Τραπεζούνταν
ελέπ’ν ατατ’ ομμάτοπα μ’ κι ας σα δάκρα γομούνταν.
Ατά τα μαύρα παπόρα ατά το ξενιτεύ’νε
καμίαν την Τραπεζούνταν ατά ’κι σασιρεύ’νε.
Ατά τσοκεύ’νε ’ς σο λιμάν’ την εβδομάδαν τρία
ατά κουβαλούν χαπάρα φαρμακερά και κρύα.
Ανάθεμά τον π’ έχτιζεν τη ξενητάς την στράταν
χριστιανός πα ’κ’ έχνε νά πίστιν είχεν νά νόμον.
( Γεωργιος Χατζοπουλος, Φιλολογος-Συγγραφεας )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου